මේ රටේ භික්ෂූන් වහන්සේලා කවදත් දේශපාලනයේ නියෑලුණි. දේශපාලන රැස්‌වීම්වල භික්ෂූන් වහන්සේලා සිටීම හා ඇතැම් විට එම රැස්‌වීම් ඇමතීමත් අපට නුහුරු දර්ශනයක්‌ නොවේ. එමෙන්ම යම් දේශපාලන හේතුවක්‌ මත ගිහි පිරිස්‌ මහ පාරේ පෙළපාලි යන විට භික්ෂූන් වහන්සේලා ද එවැනි පෙළපාලිවල ගමන් කරනු අපි දැක ඇත්තෙමු.
මේ සියල්ල අපි පසුගිය සතියේත් රූපවාහිනි නාලිකා ඔස්‌සේ දුටුවෙමු. ඒ අගමැති කාර්යාලය ඉදිරිපිට භික්ෂූන් කළ උද්ඝෝෂණයත්, හික්‌කඩුවේ ක්‍රිස්‌තියානි මූලධර්මවාදී යාÆ මධ්‍යස්‌ථානයට කළ පහරදීම යන සිද්ධීන්වලිනි. මේ ප්‍රවනණතාව මුලින්ම ආරම්භ වූයේ මුස්‌ලිම්වරුන්ගේ හලාල් සහතිකය මුස්‌ලිම් නොවන අය පරිභෝජනය කරන භාණ්‌ඩවලටත් දීමට එරෙහිව ඇති වූ ව්‍යාපාරයක්‌ ලෙසටය. ඒ කාලයේදී බොහෝ මුස්‌ලිම් නොවන අය මෙය සාධාරණ අරගලයක්‌ ලෙස දුටුවේය. මුස්‌ලිම් නොවන අය මතත් හලාල් භාණ්‌ඩ පැටවීම අනවශ්‍ය ආගමික "ආක්‍රමණයක්‌" බව නොකිවමනාය. අසාද් සාලි වැනි රැඩිකල් මුස්‌ලිම්වරුන් පවා මේ ඊනියා හලාල් සහතිකය හඳුන්වා දීමටත් පෙර සිට මේ රටේ මුස්‌ලිම්වරුන් හලාල් ආහාර ද්‍රව්‍යයම අනුභව කළ නිසා මේ හලාල් සහතිකය අඩුම වශයෙන් මුස්‌ලිම්වරුන්ටවත් වැඩක්‌ නැති බව ප්‍රසිද්ධියේම පිළිගත්තේය.
හලාල් සහතිකයට එරෙහි ව්‍යාපාරයෙන් එක්‌ වරම ජනප්‍රිය වූ මේ භික්ෂු කණ්‌ඩායම ඊළඟට අතගැසුවේ මුස්‌ලිම් ව්‍යාපාරිකයන් විසින් සිංහල ව්‍යාපාර හිමින් සීරුවේ අල්ලා ගන්නා ප්‍රශ්නයටය. මේ අවස්‌ථාවේදීද නැවත වරක්‌ සිදුවූයේ මුස්‌ලිම් ව්‍යාපාරික ස්‌ථාන වටකිරීමත්, ගල් ගැසීමත්, මුස්‌ලිම් ව්‍යාපාරිකයන් බිය වැද්දීමත්, කලින් නොතිබුණු ජාතිවාදී බෙදීමක්‌ ඇති කිරීමත්ය. මේ අවස්‌ථාවේදී ඇතැම් අයට මේ ව්‍යාපාරය ගැන යම් කිසි සැකයක්‌ ඇති වූ බව කිව යුතුය. මුස්‌ලිම්වරුන් සිංහලයන්ගේ ව්‍යාපාර හීන් නූලෙන් අල්ලා ගනිමින් සිටියේ නම් එවැනි දේකට ගත යුතුව තිබූ පියවර වන්නේ දිවයිනේ සෑම පන්සලක්‌ම සංවිධානය කොට ඒ ඒ පළාත්වල නම් කරන ලද මුස්‌ලිම් ව්‍යාපාරික ස්‌ථානවලට නොයන මෙන් දිගින් දිගටම බෞද්ධ බැතිමතුන්ට කියා සිටීමයි. මෙවැනි දේකින් කිසිදු සද්දයක්‌ ඇති නොවන්නා සේම මුස්‌ලිම් හීන් නූල් කාරයන්ට සිංහල හීන් නූලෙන් ප්‍රතිචාර දක්‌වා අවශ්‍යව තිබූ කාරණය ඉටුකර ගත හැකිව තිබුණි.
නමුත් මුල සිටම පෙනෙන්නට තිබූ කාරණයක්‌ වූයේ පසුගිය අවුරුදු 2 ඇතුළත එක්‌වරම මතු වූ මේ භික්ෂු සංවිධානවලට අප්‍රසිද්ධියේ කරන කිසි දෙයකින් වැඩක්‌ නැති බවයි. හැම විටම අවධාරණය තිබුණේ මහ පාරේ සංදර්ශන පැවැත්වීම කෙරෙහිය. මුස්‌ලිම් ව්‍යාපාර විරෝධී උද්ඝෝෂණ රට වටා යත්ම මේ භික්ෂූන් වහන්සේලාගේ සටන්කාමීත්වයද එන්න එන්නම වැඩි විය. ඒ කාලයේ සිටම කාගේත් අවධානය යොමු වූයේ මේ භික්ෂූන්ගේ හැසිරීම කෙරෙහි මිස ඔවුන් මේ අරගලය කරමින් සිටිනවා යෑයි කී කාරණා ගැන නොවේ. නොබෝ කලකින්ම මෙවැනි එක්‌ භික්ෂු සංවිධානයක්‌ තිබුණු තැන තවත් එවැනිම සංවිධාන බිහිවීමට පටන් ගත්තේය. එකා අනෙකා පරයමින් මහ පාරේ සංදර්ශන පැවැත්වීමට පටන් ගත්තේය.
මුස්‌ලිම් ව්‍යාපාරවලට එරෙහි සටනින් පසු ගවමස්‌ කෑමට එරෙහි ව්‍යාපාරයක්‌ පටන් ගන්නා ලදී. මේ භික්ෂු සංවිධාන තරගයට මස්‌කඩ වැටලීමත්, ඒවාට පහර දීමත් සිදුකළේය. පොලිසිය මොවුන්ට එරෙහි කිසිදු පියවරක්‌ නොගන්නා බව පැහැදිළි වූ විට මේ භික්ෂූන් වහන්සේලාගේ දඩබ්බරකම් තවත් වැඩි විය. පසුගිය සතියේ අගමැති කාර්යාලය ඉදිරිපිට සිදු වූ ආකාරයට දැන් මේ භික්ෂූන් පොලිසියටත් පහර දේ. පසුගිය අවුරුදු දෙක මුළුල්ලේ සිදු වූ මෙම සිද්ධීන් දෙස ආපසු හැරී බලන විට අපට කරුණු දෙකක්‌ පැහැදිළි වෙයි. මෙලෙස ප්‍රචණ්‌ඩකාරී ආකාරයට හැසිරෙන මේ භික්ෂු සංවිධානවල මූලික පරමාර්ථය වූයේ ප්‍රචණ්‌ඩකාරී සංදර්ශනයක්‌ පැවැත්වීම මිස ඔවුන් ඒ සඳහා යොදාගත් ඊනියා හේතුව විස¹ ගැනීම නොවේ. දෙවැනි කාරණය වන්නේ මොවුන් මේ ලෝකය අවසන් වීමට අත ළඟම තිබෙනවාක්‌ මෙන් මහපාරේ උද්ඝෝෂණය කරන්නේ කිසිසේත්ම ජීවිතයත් මරණයත් අතර ප්‍රශ්න මත නොවන බවයි. හලාල් සහතිකය වේවා, සිංහල ව්‍යාපාර හීන් නූලෙන් මුස්‌ලිම්වරුන් අල්ලා ගැනීම වේවා, ගවමස්‌ කෑම වේවා, ක්‍රිස්‌තියානි මූලධර්මවාදී යාඥ මධ්‍යස්‌ථාන සම්බන්ධ ප්‍රශ්නය වේවා මේ එකක්‌වත් සිංහල බෞද්ධයන්ට ජීවිතයත් මරණයත් අතර ප්‍රශ්න නොවේ. මේ සියල්ල කිසිදු ප්‍රචණ්‌ඩත්වයකින් තොරව ක්‍රමානුකූලව විස¹ගත හැකි ප්‍රශ්න වේ.
පසුගිය අවුරුදු දෙකක පමණ කාලයක්‌ මුළුල්ලේ මේ ප්‍රචණ්‌ඩකාරී භික්ෂු සංවිධාන එක ප්‍රශ්නයක සිට තවත් ප්‍රශ්නයකට යමින් ප්‍රචණ්‌ඩකාරී පෙළපාලි දක්‌වා භික්ෂූන් වහන්සේලාගේ ගරුත්වයත් බිංදුවට දමා මේ එක ප්‍රශ්නයක්‌වත් විස¹ ගැනීමට සැබෑ උත්සාහයක්‌ නොගන්නා බව කාට වුවත් පැහැදිළි වනු ඇත. ඔවුන් එදාට අවශ්‍ය සංදර්ශනය සඳහා යම් කිසි කාරණයක්‌ කියමින් මහපාරට බැස සතියකට පසු එම කාරණය අමතක කොට වෙනත් කාරණයක්‌ අල්ලාගෙන සංදර්ශන පවත්වති. ඔවුන් ඒ ගෙනහැර දක්‌වන එක කාරණයක්‌ වත් ජීවිතයත් මරණයත් අතර ප්‍රශ්න නොවේ. නමුත් ඔවුන් ප්‍රචණ්‌ඩත්වයේ යෙදෙන්නේ ලෝක විනාශය සිදුවීමට අත ළඟ වැනි ආකල්පයකිනි.
මේ රටේ පසුගිය වකවානුවේ සැබවින්ම ජීවිතයත් මරණයත් අතර ප්‍රශ්නයක්‌ තිබුණි. ඒ දෙමළ ත්‍රස්‌තවාදයට එරෙහි යුද්ධයයි. ඒ යුද්ධය දැන් ජයගෙන ඇත. දශක තුනකට වඩා පැවති මේ යුද්ධයේ එක්‌තරා සන්ධිස්‌ථානයකදී බොහෝ භික්ෂූන් වහන්සේලා සිංහල බෞද්ධයන්ගේ රට ජාතිය රැක ගැනීම සඳහා දේශපාලනයට පැමිණ ඇතැම් අය ජාතික හෙළ උරුමය හරහා පාර්ලිමේන්තුවටද ගියේය. නමුත් එකල බිහි වූ මේ දේශපාලන භික්ෂූන් වහන්සේලා මහ පාරේ සටන් පාඨ රැගෙන කෑගැසුවේ නැත. දේපළ විනාශ කළේ නැත. මාර්ග බාධක පෙරලුවේ නැත. පොලිසියට පහර දුන්නේ නැත. ගල් ගැසුවේ නැත. ඒ සියලු දෙනාම භික්‍ෂුවකගෙන් බලාපොරොත්තු වන සංවරය හැමදාමත් රැක ගත්තේය. ඒ කාලයේ සැබවින්ම ඕනෑම කෙනකුට වියරු වැටීමට හේතු තිබුණි. 1994 සිට 2005 දක්‌වා දශකයක කාලයක්‌ තුළ මේ රට පාලනය කළ දේශපාලනඥයන්ගේ ඔළුවේ තිබුණේ ත්‍රස්‌තවාදියා ඉදිරිපිට වැඳ වැටී රට ජාතිය පාවා දීමේ මානසිකත්වයකි. හැදෙන වියරුවක්‌ සෑදිය යුත්තේ ඒ කාලයේදීය. ඒ යුගය දෙස ආපසු හැරී බලන විට ඇත්ත වශයෙන්ම සිතන මතන භික්ෂූන් වහන්සේලා වියරු නොවැටී සිටියේ කෙසේද යන්න මවිතයට කාරණයකි. නමුත් අපි ඒ කාලයේ කිසිම භික්‌ෂුවක්‌ ප්‍රසිද්ධියේ වියරුවෙන් මෙන් හැසිරෙනු නොදුටුවෙමු. එදා දේශපාලනයට පැමිණි භික්ෂූන් වහන්සේලාගෙන් බොහෝ දෙනකු අද දේශපාලනයෙන් ඉවත් වී තමන්ගේ වැඩකටයුතු කරගෙන සිටී. ඒ භික්ෂූන් වහන්සේලාගෙන් කිසිවෙක්‌ මේ ප්‍රචණ්‌ඩකාරී රැල්ල තුළ නැත.
අප දැන් දකින්නේ මීට අවුරුදු දෙකකට පමණ කලින් මේ රටේ කිසිවකු නොදැන සිටි භික්ෂූන් කීපනමක්‌ කරලියට පැමිණ සිටින ආකාරයයි. යුද්ධය පැවති කාලයේ මොවුන්ගේ නම් කිසිවකුවත් දන්නේ නැත. මොවුන් ප්‍රසිද්ධ වූයේ යුද්ධය අවසන් වූ පසු මහ පාරේ කරන ලද ප්‍රචණ්‌ඩ ක්‍රියා නිසාම පමණි. මහ පාරේ සංදර්ශන පැවැත්වීමට පෙර මේ එක භික්‌ෂුවක්‌වත් බණ දේශනා කිරීමෙන් හෝ සමාජ සේවය කිරීමෙන් රටේ ප්‍රසිද්ධව සිටි අය නොවේ. මොවුන් ප්‍රසිද්ධ වූයේ ද සිංහල බෞද්ධයන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටිනවා යෑයි කියමින් බලා සිටින අයකුට පිළිකුලක්‌ ඇතිවන ආකාරයේ විලාසයකින් ප්‍රසිද්ධ දේශන පැවැත්වීමෙන්, මහ පාරේ සටන් පාඨ කෑ ගැසීමෙන්, ගල් ගැසීමෙන්, බැරියර් පෙරළීම වැනි කාරණා වලිනි.
බෞද්ධ ජනයා මේ දර්ශන දෙස බලා සිටියේ ඉමහත් කලකිරීම මුසු මවිතයකින් බව පැහැදිලිය. මුස්‌ලිම් ව්‍යාපාරය වර්ජනය කිරීමට අද සිංහලයාගේ සහයෝගය නැත. හලාල් සහතිකය හෝ මස්‌ කඩ ගැන කිසිවකුත් සිතන්නේ නැත. පසුගිය සතියේ අගමැතිවරයාගේ කාර්යාලය අබියස සිදුවූ සිද්ධීන් නිසා ජනතා අනුකම්පාව ලැබී ඇත්තේ අගමැතිවරයාටය. මේ භික්ෂු සංවිධානය සෑම විටම කටයුතු කරන විලාසය නිසා අවධානය යන්නේ අදාළ කාරණයට නොව භික්ෂූන්ගේ හැසිරීම කෙරෙහිය. මේ ආකාරයට ප්‍රසිද්ධියේ හැසිරෙන්නේ ද භික්ෂූන් වහන්සේ පමණි. අනෙක්‌ සියලුම ආගම්වල පූජකවරුන් ප්‍රසිද්ධියේ තම ආගමේ ගරුත්වය රැකෙන ආකාරයට හැසිරෙයි. පසුගිය වකවානුවේ බෞද්ධ සැදැහැවතුන් දකින මේ අසික්‌කිත දර්ශන නිසා ඔවුන්ගේ ශ්‍රද්ධාව අන් කවරදාටත් වඩා කම්පනයකට පත් වී ඇති බව පැහැදිලිය.
මෙතන සැබවින්ම සිදුවන්නේ කුමක්‌ දැයි කල්පනා කර බැලීම වටී. ඕනෑම සංවිධානයකට පිරිසක්‌ එකතු කරගෙන ක්‍රියාකාරකමක යෙදීමට මුදල් අවශ්‍ය වේ. මේ ප්‍රසිද්ධියේ මැර ක්‍රියාවල යෙදෙන භික්ෂු සංවිධානවලට ඔවුන් සමග ගිහි පිරිසක්‌ ද එකතු කර ගැනීමට අසීරුතාවන් නැති බව පෙනේ. මේ සිංහල ජාතිය බේරා ගැනීමට ඉදිරියට පැමිණ සිටින තරුණයන් යෑයි ඇතැම් අය සිතනු ඇත. නමුත් දේශපාලන හා සමාජ සංවිධානය කිරීම් ගැන අත්දැකීම් ඇති අය දන්නා කාරණයක්‌ වන්නේ වියදම් කිරීමට මුදල් නොමැතිව පිරිසක්‌ රැස්‌ කිරීමට නොහැකි බවයි. තනිකර මතවාදයෙන්ම දුවන ජවිපෙ වැනි පක්‍ෂවලට පවා තමන්ගේ ක්‍රියාකාරීන් රැකබලා ගැනීමට වෙනමම ව්‍යාපාර හා ආදායම් මාර්ග ඇත. මෙහිදී එක්‌ ප්‍රශ්නයක්‌ වන්නේ මේ ප්‍රචණ්‌ඩත්වයේ යෙදෙන භික්ෂූන් වහන්සේලා මේ කටයුතු සඳහා මුදල් සොයාගන්නේ කෙසේද යන්නයි. මේ සියලුම ප්‍රචණ්‌ඩකාරී භික්ෂු සංවිධාන බිහි වූයේ භික්ෂූන් පිරිසක්‌ 2010 දී නෝර්වේ රාජ්‍යයට ගිය පසුවය. ඇමැති විමල් වීරවංශ මහතා පවසන ආකාරයට මේ නෝර්වේ වලින් ආපසු පැමිණි භික්ෂූන් එක්‌ වරම මහා මුස්‌ලිම් විරෝධී ව්‍යාපාරයක්‌ ආරම්භ කළේ ඉස්‌ලාමීය රටවල් ලංකාවට එරෙහිව පෙළගස්‌වා එක්‌සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ මානව හිමිකම් කවුන්සිලය තුළ ලංකාවට ඇති සහයෝගය අඩු කිරීමට ය යන්නයි.
වීරවංශ මහතාගේ මෙම කියමන මම ද සම්පූර්ණයෙන්ම පිළිගනිමි. මේ භික්ෂූන්ගේ හැසිරීමෙන් සිංහල බෞද්ධ ජනයා තිගැස්‌සී සිටින බව පැහැදිලිය. දෙමළ ත්‍රස්‌තවාදීන්ගේ පැවැත්ම සඳහා ඔවුන්ට උතුරු නැගෙනහිර ජනතාවගේ හොඳ හිත අවශ්‍ය වූයේ නැත. දෙමළ ත්‍රස්‌තවාදීන්ට අවශ්‍ය වූයේ දෙමළ ඩයස්‌පෝරාවේත් තමිල්නාඩුවේත් හා එක්‌තරා කලක ඉන්දියාවේත් සහයෝගය පමණි. ඒ ආකාරයටම දැන් මේ මතුවී තිබෙන ප්‍රචණ්‌ඩකාරී භික්ෂු සංවිධානවලට ලංකාවේ සිංහල බෞද්ධ ජනතාවගේ සහයෝගය හා හොඳ හිත අවශ්‍ය නැත. ඔවුන්ව මෙහෙයවන්නේ විදේශීය හස්‌තයකින් බව ඉතා පැහැදිලිය. ඇමරිකානු කොංග්‍රස්‌ මණ්‌ඩලයේ 1970 ගණන් වල සී.අයි.ඒ. ව්‍යාපාරය චිලී රටේ ගෙනගිය කුමන්ත්‍රණකාරී වැඩපිළිවෙළ ගැන සැකසූ විමර්ශන වාර්තාව කියවා බැලුවොත් සතුරාව පිට සිට විනාශ කිරීමට වඩා ඇතුළේ සිට විනාශ කිරීම කවදත් බටහිර ක්‍රියාදාමය වූ බව අපට පෙනේ.
මොවුන්ගේ එක්‌ කොන්ත්‍රාත්තුවක්‌ වන්නේ මේ රටේ ජාත්‍යන්තර ප්‍රතිරූපය බිඳ දමා රාජපක්‍ෂ ආණ්‌ඩුව විනාශ කිරීමය. ආණ්‌ඩුව ද මේ ගැන හොඳින් අවබෝධයෙන් සිටියත් ඔවුන් තනිකරම සිංහල බෞද්ධ ඡන්ද මත ර¹ පවතින නිසා මේ ප්‍රචණ්‌ඩකාරී සංවිධානවලට එරෙහිව ගතයුතු පියවර ගන්නේ නැත. එවැනි පියවරක්‌ ගැනීම යනු අන් කිසිවක්‌ නොව ගිහි ප්‍රචණ්‌ඩකාරීන්ට මෙන් මේ භික්‌ෂූන්ට ද කුලු පොලු, හමුදාව යෙදවීමයි. නමුත් එවැනි ක්‍රියාදාමයකින් ඇතිවන වීඩියෝ දර්ශන ගැන ආණ්‌ඩුව අකැමැත්තක්‌ දක්‌වනවා විය හැක. එමනිසා ආණ්‌ඩුව ගෙන ඇති ක්‍රියාමාර්ගය වන්නේ ජනතාවටම එපා වී මොවුන්ව ප්‍රතික්‍ෂේප කරන තෙක්‌ බලා සිටීමය. එය එක්‌තරා දුරකට සාර්ථක වී ඇති බව පෙනේ. මේ භික්ෂු සංවිධාන කුමක්‌ කළත් ඊළඟ ජාතික ඡන්ද වටයේදීත් ජනතාව නැවතත් ඡන්දය දෙන්නේ මේ ආණ්‌ඩුවටමය. ඒ නිසා මෙතැන් සිට තව අවුරුදු 8 ක්‌ වත් මේ ආණ්‌ඩුව පවතිනු ඇත.
නමුත් ප්‍රශ්නය වන්නේ වසර 8 ක්‌ වත් ආණ්‌ඩුව පැවතුණත් මේ ප්‍රචණ්‌ඩකාරී භික්ෂූන්ගේ ක්‍රියාකාරකම් නිසා ඒ කාලය ඇතුළත මේ රටේ බුදුදහමට වන්නේ කුමක්‌ ද යන්නයි. දැනටම මේ රටේ දුප්පත් සිංහල බෞද්ධයන් විවිධ ලාභ ප්‍රයෝජන තකා ක්‍රිස්‌තියානි ආගමට හැරී ඇත. බෞද්ධ භික්ෂූන් මේ ආකාරයට හැසිරෙනු දුටු විට බෞද්ධ මධ්‍යම පන්තිය තුළ ඇතිවන කලකිරීම හේතුවෙන් ඔවුන්ද අන්‍යාගම් දෙස බැලීමේ ප්‍රවනතා ඉතා සීග්‍රයෙන් වැඩි වන බවට කිසිදු සැකයක්‌ නැත. තව අවුරුදු ගණනාවක්‌ ඉදිරියට මේ භික්ෂු ප්‍රචණ්‌ඩත්වය පැවතුනහොත් මේ රට ද ඉතා සීග්‍රයෙන් දකුණු කොරියාවට සිදුවූ ආකාරයට ක්‍රිස්‌තියානිකරණයකට ලක්‌වීම වැළැක්‌විය නොහැකි වනු ඇත. ඒ පැත්තෙන් බැලූ විට අද මේ සිංහල බුදු දහම රකිනවා යෑයි කියමින් මහ පාරේ ප්‍රචණ්‌ඩත්වයේ යෙදෙන මේ භික්ෂු පිරිස්‌ බුද්ධරක්‌තලාට, සෝමාරාමලාටත් වඩා භයානක පිරිසකි. බුද්ධරක්‌ත හා සෝමරාම කළේ බණ්‌ඩාරනායක මහතාව මැරීම පමණි. නමුත් මේ ප්‍රචණ්‌ඩකාරී භික්ෂූන්ගේ අරමුණ වන්නේ මේ රටේ බුදු දහමම නැති කර දැමීමයි.
සී. ඒ. චන්ද්‍රප්‍රේම
0 comments:
Post a Comment