ඇය වෛශ්‍යාවක යැයි සිතන්නට මම කැමැත්තෙමි. එහෙත් ඇය වෛශ්‍යා වෘත්තියේ යෙදුණ බවට කිසිදු සාක්ෂියක් සොයා සපයා ගන්නට මට මෙතෙක් හැකි වී නැත.
“වේස ගෑනියෙක් නෙවෙයි නං දීගතල ගිය දරුවෝ ඉන්න වයසක මිනිහෙකුගේ කරේ එල්ලේවි යැයි?”
මා මගේ මතය සනාථ කරගැනීමට දිනුම් පදය ලෙස අනේක වාරයක් කියා ඇත්තේ ඒ ය.
කඳු වළල්ලකින් වට වූ මේ කුඩා නිවහනට අරක්ගෙන ඇති ගුඪ අඳුරු පාළුව මට මේ තරම් තදින් දැනෙන්නේ බොහෝ කාලයකට පසුව පැමිණි නිසා ද? හේමන්ත නම් කියන්නේ මේ භූමි දර්ශන නැරැඹීමෙන් සංවේදී මිනිසකු තුළ කාව්‍යමය සංකල්පනා පහළ වන බව ය.
හේමන්ත කවියෙකි. ඔහු දිගින් දිගටම කවි ලියයි. සුදු කඩදාසි මත ලියැවුණ ඔහුගේ කවිවල සංඛ්‍යාත්මක අගය කොතෙක් වෙතත් ඉන් ලැබුණු ප‍්‍රතිලාභය නම් පවතින්නේ ශුන්‍ය ලක්ෂයක ය.
කර්තෘ ප‍්‍රකාශන වශයෙන් ඔහු එළිදක්වා ඇති කවිපොත් සඳහා වැය වූ මුදල පිළිබඳ පශ්චාත්තාපයක් අදට ද ශේෂ වී ඇත්තේ මා තුළ පමණි. කාවුන්, කැරපොත්තන් හැරුණු විට කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටියක ගොඩ ගසා ඇති ඒ මුද්‍රිත කාව්‍යරචනාවලින් පලක් ප‍්‍රයෝජනයක් ලැබූ කිසිවකුත් නැත.
“මහත්තය එනකොට කීය වෙයි ද?”
“සේර් මේ වෙලාවට ඇත්තේ පැක්ටේරියේයි මැඩම්. සේර් බංගලාවට එන්නේ එකහමාරට වගේ.”
අන්තෝනිගේ නුහුරු සිංහල උච්චාරණය පවා මේ මොහොතේ දී මගේ සිතට නංවන්නේ කෝපයකි. කළු කබායකින් වැසුණු ඔහුගේ කෙසඟ සිරුර තද කළු පැහැයෙන් වර්ණ ගන්වන ලද්දේ ඉරඑළිය විසින් ද?
“අන්තෝනිට පුළුවන් නම් ෆැක්ටරියට ගිහින් මහත්තයට එන්න කියන්න. අපි ඇවිල්ල ඉන්නේ ලොකු වුවමනාවකට. මේ මහත්තයත් තකහනියක් නිවාඩු දාගෙනයි ඇවිත් තියෙන්නේ.”
අන්තෝනිගේ බැගෑපත් බැල්ම කියාපාන්නේ පැක්ටේරියට ගොස් නිලධාරි මහතකුට අණඥාවක් නිකුත් කිරීමට තරම් තමා ශක්තිමත් නොවන බව ය. හේමන්ත මා දෙස රවා බලන්නේ මගේ අණ අසාධාරණ යැයි පැවසීමට මෙනි.
“ඔයාට විකාර ද? අන්තෝනි මෙතන වැඩකරන කුලී කාරයෙක්. ෆැක්ටේරියට ගිහිල්ලා තාත්තට ගෙදර එන්නෙයි කියන්න පුළුවන් ද එයාට?”
“නැත්තං අපි යමු ෆැක්ටරියට” යි මා කියන්නේ නො ඉවසිල්ලෙනි.
“එහෙම නො ගියොත් දෙකිං එකක් බේරගෙන අපට අද ම කොළඹ යන්න හම්බුවෙන එකක් නෑ. එතකොට මොකද කියන්නේ? ඔයා නිවාඩු දාන්න ලෑස්ති ද හෙටත්? ඔයාගේ නිවාඩුව මොක වෙතත් සුභාෂ්වයි මහේෂ්වයි ඉස්කෝලේ නෑර පුළුවන්ද?
හේමන්ත නිහඬ ය. පරාජයට ආසන්න මොහොතකදී පැරදුම බාරනොගෙන මුනිවත රැකීමේ කපටි පිළිවෙත සමස්ත පිරිමි වර්ගයාට ම පොදු වූවක් විය යුතු යයි මා නිගමනය කර සිටින්නේ හේමන්ත ප‍්‍රස්තූත කොටගෙන ය.
ලිලී මල් පිපුණ කුඩා දිය අගලේ පිහිනා යන හංසයන් කිහිපදෙනෙකු මගේ දෑසට යොමු වේ. අනතුරුව දිස්වන්නේ කඳු මුදුන් තෙක් එති එතී යන පටුමාවතේ දුර ඈතින් මතු වූ කිසිවකුගේ රූපකායකි.
තිතක් මෙන් මතු වූ ඒ රුව කෙමෙන් තාත්තාගේ හැඩරුව ගනී.
“ඔය ගැන තාත්තත් එක්ක කතා කරන්න ඔන්න මට එහෙම බෑ”
මම කෝපයෙන් හේමන්ත දෙසට හැරෙමි.
“ඇයි?”
“කතා කරන්න පුළුවන් මාතෘකා ද ඕවා?”
“එහෙනං අපි මොකටද මේ ගමන ආවේ?”
“මේ ගමන එන්න ඕන වුණේ ඔයාට. මං ආවේ ඔයාගේ තනියට”
“මේක මහ නින්දාවක්. ඉතිං ඇයි ඔයාට ඒ ගැන තාත්තත් එක්ක කතා කරන්න බැරි? ඔයා තාත්තගේ බෑණා.”
“ඔයා තාත්තගේ දුව“
“ඒත් ඔයා තමයි මේ සමාජෙත් එක්ක වැඩිපුර ගැටෙන්නේ. ඔයා කන්තෝරුවක රස්සාවක් කරනවා. ඉතිං බෑණා කෙනෙක් හැටියට ඔයාට පාරේ බැහැලා යන්න බැරිවෙන එක ගැන කතා කරන්න ඔයාට අයිතියක් නැද්ද?”
“ඒක ලැජ්ජාවට කාරණාවක් හැටියට හිතන්නේ ඔයයි. ඉතිං ඔයාටයි ඒ ගැන කියන්න පුළුවන්.”
මම නො ඉවසුම්සහගතව අවට බලමි. අපේ උණුසුම් විවාදය අතරේ තාත්තා ගෙට ගොඩවී සිටී. කොට කලිසමක් හැඳ තොප්පියක් පැලඳ සිටින තාත්තාගේ අතේ රැඳී ඇති බස්තම මනා ලෙස ඔප මට්ටම් කොට තිබේ. මුහුණට රකුසු වෙසක් මවාගන්නට මම උත්සාහ කරමි. එහෙත් තාත්තාගේ මුහුණේ ඇදීයන්නේ අහිංසක සිනාවකි. ප‍්‍රසන්න සතුටකින් යුතුව මා දෙසත්, හේමන්ත දෙසත් මාරුවෙන් මාරුවට බලන ඒ මුහුණේ අනුක‍්‍රමයෙන් ප‍්‍රශ්නාර්ථය මතුවෙයි.
“දුව මොකෝ හිටගෙන?”
“හිටගත්තේ යන්න” යි මම නො මනාපයෙන් කියමි.
“අපට හොඳට ම පරක්කුවෙලා. නෑවිත් ම බැරි ගමනකුයි මේ අපි ආවේ?”
“ඇයි දුව මොකක්ද හදිස්සිය? හදිස්සියේ ම නො කියා ම ආවෙ...?”
“නො කියා ම ආවේ නො කියා ම බැරි දෙයක් කියලා යන්න” යි මා කියන්නේ කෝපයෙන් දැවෙමිනි.
“ඇත්තට මොකක්ද මේ මිනිස්සු කියන කතාව?”
අසුරු සැණක් තුළ තාත්තාගේ මුහුණේ සිනාව වියැකී යයි. නිවට නියාළු බයාදු ස්වරූපයක් එහි මතු ව නැඟෙයි. ඒ දෑස් විළියෙන් හැකිළෙනු දකින මගේ සිතට කාන්දුවන්නේ කුරිරු සතුටකි. ක්ෂණයකින් තාත්තට මගේ ඉඟිය සන්නිවේදනය වූයේ ඒ ඕපාදූපය සත්‍යයක් ම වන නිසා ය.
“අර වල් ගෑනි විමලාවතී ගැන මිනිස්සු කියන කතා ඇත්තද? තාත්තට ලැජ්ජ නැද්ද? ඊටත් තාත්ත දැන් සීය කෙනෙක්. තාත්තගේ දරුවෝ මුනුබුරෝ පාරේ බැහැල යන්න ඕන නේද?
සෝපාව මතට තාත්තා ඇද වැටුණේ ද? ඔහු එහි හිඳගත්තේ දැයි මම හරිහැටි නො දුටුවෙමි. කෝපය නිසා ම මතුව නැඟුණු කඳුළින් මගේ දෑස් බොඳව තිබිණි. දෙනෙත් පිසදා බලද්දී මා දුටුවේ තාත්තා නිහඬව සිමෙන්ති පොළොව දෙස බලාසිටින අයුරු ය.
අනතුරු ව ඒ බැල්ම මඳක් ඉහළට විහිදී යද්දී ඒවා කඳුළින් බොඳ වී තිබෙනු මම දුටුවෙමි. වෙවුලා ගිය තාත්තාගේ දෙතොලින් දුබල හඬක් පිටවූවේ ය.
“මොනවා වුණත් මගෙ දුවේ විමලාවතී වල් ගෑනියෙක් නං නෙවෙයි.”
“ඔව් එහෙම තමයි පේන්නේ. රාගයට ඇස් නැහැයි කියන්නේ ඕක නේ? ඒකි ඉනාවක් කවලා. හැබැයි තාත්ත ආයි අපි නොකිව්වයි කියන්න එපා. ඔය ගෑනි ව තාත්තා කසාද බැන්දොත් අපි ඔන්න ආයි තාත්තාගේ මරණෙටවත් නෑ.
මේ ශෝකාන්ත නාටකය දැන් අවසන් ය. එහි නපුරු දියණියගේ භූමිකාව රඟ දක්වන ලද්දේ ම විසිනි. ඒ හරියට ම මීට සත් දිනකට පෙර ය. දැන් මම එදා මෙන් ම මේ වතු නිවසේ වීදුරු ජනේලයෙන් ඈත බලා සිටිමි. මගේ මේ ආගමනය මෙදා සිදුවූයේ එදා මෙන් තාත්තාට බැණ වැදීමට හෝ නින්දා පරිභව කිරීමට නොවේ.
යතුරු කැරැල්ලක් අතැති ව සිටින අන්තෝනි ගල්පඩිපෙළ නැඟගෙන එන්නේ නිල නිවාසයේ කාමර වසා දැමීමට විය යුතු ය.
“සේර් එදා කෑමට ආවයින් පස්සේ ආපහු ගියේ නෑ. මාන්සි කියල කාමරේ බුදියගෙන උන්නා. කෙඳිරි ගානව ඇහුණා. උදේ දොරට තට්ටු කළාට දොර ඇරියේ නෑ. ලොකු සේර් ඇවිත් දොර කැඩුවේ එතකොට... මුරුගා... සේර් හිටියේ බුදියගෙන වගේ.”
අන්තෝනිගේ මේ ශෝකාලාපය මා අසා සිටින්නේ තුන්වන හෝ හතරවන වරට ය. මම ඒ හැඟීම් විරහිත මුහුණ දෙස බලා සිටිමි. එහි ශෝකයක් සටහන්ව ඇති බවක් මට නො පෙනේ. නැතහොත් කිසිදු හැඟීමක් පළ කිරීමට තරම් වන ලේ මස් ප‍්‍රමාණයක් ඒ මුහුණේ ඉතිරි ව නැත.
“ඉතිං උඹට ටිකක් හොයල බලන්න තිබුණේ නැද්ද?” යි මම නො අසමි. මගේ සිත වේදනාවෙන් මැඬෙයි - තැලෙයි - මිරිකෙයි - ඇඹරෙයි. ගෙතුළින් මතුවන හේමන්තගේ මුහුණ බැලීමට තරම් වූ හෝ දිරියක් සවියක් මට නැත.
“වෙන මොකවත් නෑ. ඔක්කොම තියෙන්නේ ලට්ට ලොට්ට. තාත්තාගේ මෙසේ ලාච්චුවල වැදගැම්මකට ඇති දේකට තිබුණේ මෙච්චරයි.
මම හේමන්ත අතින් ඒ කුඩා ප්ලාස්ටික් ඇසුරුම ගතිමි. හැඳුනුම්පත ද සමඟ රබර් පටියක දැවටී ඇත්තේ තාත්තාගේ බැංකු පොත ය. මගේ සැලෙන අතැඟිලිවලින් කුඩා පොත් පිංචේ පිටු පෙරළෙයි. ඉලක්කම් සටහන් මත උකුසු දෑස් නළියයි.
හර...? බැර...? ශේෂය...?
බොඳවුණු නෙත් නිලංකාර කරන්නේ අන්තිම පිටුවේ අන්තිම පේළියේ වන අවසාන සටහන ය.
දිනය - 2008.09.30... ශේෂය රු. 700/=
ශෝකය පශ්චාත්තාපය මඩිමින් යටපත් වෙමින් පැවති වියරු කෝපය යළිත් මා තුළින් හිස ඔසවන්නට තතනයි.
හුදකලාව ජීවත් වූ තාත්තා...?
වතු රස්සාවෙන් මාසික ව රුපියල් විසි පන්දහසක පඩිපතක් අතටගත් තාත්තා...?
විමලාවතී... වෛශ්‍යාව...
බ‍්‍රවුන් පේපරයක එතූ තවත් කුමක්දෝ ඇසුරුම තුළ රැඳී තිබේ. මගේ නොදැමුණු ඇඟිලි තුඩුවලින් ඒ දවටනය ද කීතු කීතු වෙයි.
ළමා ඉතුරුම් ගිණුම් පොත්...?
“සුභාෂ් මධුශංක...”
මහේෂ් අකලංක
ඇසිල්ලෙන් ඇසිල්ලට මගේ මනෝභාවයන් විවිධ වර්ණ ගැන්වෙන්නේ චිත‍්‍රපටයක ක්ෂණික ඡේදන මෙනි. මා තුළ නැඟෙන චකිතය හා බිය, අවතාරයකට ටෝච් එළියක් එල්ල කරන්නකුගේ වැනි ය.
ළමා ඉතුරුම් ගුණුමකට මාසිකව එක්වී ඇති මුදල රු. 10,000/=
එකතුව රු. 20,000/=
ශේෂය...?
මා හඬා වැටෙන්නේ ‘බුදුපුතේ’ යි කියා ය. එහෙත් මා කිව යුතු වන්නේ ‘බුදු තාත්තේ’ යනුවෙනි.
“දැන් ඉතිං අඬල දොඩල වැඩක් නෑ.”
හේමන්ත මා අමතන්නේ කොහේ සිට ද? මට හැඟෙන්නේ එය පිට සක්වලින් පිටවන හඬක් ලෙස ය.
“කෝකටත් යන්න ඉස්සර ඔයත් ඇවිත් තාත්තගෙ කාමරේ ටිකක් බලන්න. මට නොපේන දේවලුත් පේන්නෙ ඔයාටනේ?”
ආනන්තරිය පාප කර්මයකට අනියම් වරදකරුවකු වූවෙක් යමරජු අබියසට දක්කාගෙන යන්නාක් මෙන් හේමන්ත මා කැඳවාගෙන යන්නේ තාත්තාගේ කාමරයට ය. තාත්තාගේ ලියන මේසය, කන්නාඩි මේසය, නිදන ඇඳ හා පොත් රාක්කය, ශෝකී පාළුව උළුප්පමින් ගැඹුරු නිද්‍රාවකට වැටී සිටී.
විමලාවතී සුදෝසුදු ඇඳුමින් සැරසී සුදු මදුරු දැලෙහි එල්ලී ඔංචිලි පදිමින් ඔලොක්කු සිනාවක් පාන්නේ මා වෙත ය. ඇය වෛශ්‍යාවක නොවන බව දැන් මම දනිමි. අකාලයේ සැමියා මිය යාම නිසා කනවැන්දුම් වූ විමලාවතී ජීවිකාව සඳහා වතුයායේ සේවකයන්ට දවල් බත සැපයූවා පමණි. එදා මෙදා තුර තාත්තාගේ කුසගිනි නිවා ලූ ඇය ඒ බත්පතට ඉනාවක් නොයෙදූ බව දැන් මට අතැඹුලකි. මගේ මුලාව පිළිබඳ හිරු එළියක් වැනි සුපැහැදිලි හැඟීමක් මගේ සිතට කාන්දු වෙමින් පවතී.
“එහෙනං අපි යමු ඉතින්? තව ඉතින් බලන්න දෙයක් නෑ නේ?”
මම නවාගත් හිසින් යුතුව හේමන්ත පසුපසින් ගමන් ගනිමි. දෙපස පාත්තිවල පිපුණු ඩේලියා මල්, බාබන්ඩේසියා මල් හේබායමින් තිබේ. පින්නෙන් තෙත්කැවුණ වින්ඩ්ස්කී‍්‍රනය පිස දමන හේමන්තට පිටුපා මා බලා සිටින්නේ වසා දැමූ වතු නිවාසය දෙස ය. ගුඪ අඳුරක් තැවරුණ අම්බලමක් වැනි වූ මෙහි තාත්තා ගෙවා දැමූ හුදකලා දිවිය කෙබඳු වූයේ ද?
නිවසේ ජනේල වසා දමා වාහනය අසලට පැමිණි අන්තෝනි අප නික්ම යනතුරු බලා සිටින්නේ ගේට්ටු ඉබ්බාගේ කට වසන්නට ය. හේමන්ත නිහඬව ම රිය පණ ගන්වයි. තේ වතුයාය මැදින් වැටුණු පටු පාර ඔස්සේ අපි පල්ලම බසිමින් සිටිමු. පිටත පරිසරය වසාගත් මීදුම හදවතට ද කාන්දු වී සිතුවිලි බොඳ කරමින් තිබේ. බෑවුමේ වන ලැයිම් නිවාස පද්ධතියේ වහල් තල හිරු රැස් වැටීමෙන් රිදී කඳක් සේ දිදුලයි.
ඒවායේ දුම් කවුළුවලින් දුම් පිටවෙන්නේ දවල් බත ඉදෙන නිසා විය යුතු ය... දුම් පිට නොකරන කොනේ ම නිවාසයේ වහල මත ලෙළදෙන්නේ සුදු කොඩියකි. එහි දුම් කවුළුව හිස් ය. නිසැකයෙන් ම එහි වෙසෙන්නේ විමලාවතී විය යුතු ය. කඳුළු පටලයකින් වැසුණු මගේ දෑස් නො පෙනී යමින් ඇතත් චිත්තාවේග තීව‍්‍ර ලෙස මතුව නැඟෙයි.
“නෑ තාත්තේ නෑ” යි මම වා මඬලට කොඳුරමි.
“තාත්තා මට සමාවෙන්න. විමලාවතී වේස ගෑනියෙක් නෙවෙයි.”
“වේස ගෑනියෙක් නෙවෙයි නං දීගතල ගිය දරුවෝ ඉන්න වයසක මිනිහෙකුගේ කරේ එල්ලේවි යැයි?”
මා මගේ මතය සනාථ කරගැනීමට දිනුම් පදය ලෙස අනේක වාරයක් කියා ඇත්තේ ඒ ය.
කඳු වළල්ලකින් වට වූ මේ කුඩා නිවහනට අරක්ගෙන ඇති ගුඪ අඳුරු පාළුව මට මේ තරම් තදින් දැනෙන්නේ බොහෝ කාලයකට පසුව පැමිණි නිසා ද? හේමන්ත නම් කියන්නේ මේ භූමි දර්ශන නැරැඹීමෙන් සංවේදී මිනිසකු තුළ කාව්‍යමය සංකල්පනා පහළ වන බව ය.
හේමන්ත කවියෙකි. ඔහු දිගින් දිගටම කවි ලියයි. සුදු කඩදාසි මත ලියැවුණ ඔහුගේ කවිවල සංඛ්‍යාත්මක අගය කොතෙක් වෙතත් ඉන් ලැබුණු ප‍්‍රතිලාභය නම් පවතින්නේ ශුන්‍ය ලක්ෂයක ය.
කර්තෘ ප‍්‍රකාශන වශයෙන් ඔහු එළිදක්වා ඇති කවිපොත් සඳහා වැය වූ මුදල පිළිබඳ පශ්චාත්තාපයක් අදට ද ශේෂ වී ඇත්තේ මා තුළ පමණි. කාවුන්, කැරපොත්තන් හැරුණු විට කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටියක ගොඩ ගසා ඇති ඒ මුද්‍රිත කාව්‍යරචනාවලින් පලක් ප‍්‍රයෝජනයක් ලැබූ කිසිවකුත් නැත.
“මහත්තය එනකොට කීය වෙයි ද?”
“සේර් මේ වෙලාවට ඇත්තේ පැක්ටේරියේයි මැඩම්. සේර් බංගලාවට එන්නේ එකහමාරට වගේ.”
අන්තෝනිගේ නුහුරු සිංහල උච්චාරණය පවා මේ මොහොතේ දී මගේ සිතට නංවන්නේ කෝපයකි. කළු කබායකින් වැසුණු ඔහුගේ කෙසඟ සිරුර තද කළු පැහැයෙන් වර්ණ ගන්වන ලද්දේ ඉරඑළිය විසින් ද?
“අන්තෝනිට පුළුවන් නම් ෆැක්ටරියට ගිහින් මහත්තයට එන්න කියන්න. අපි ඇවිල්ල ඉන්නේ ලොකු වුවමනාවකට. මේ මහත්තයත් තකහනියක් නිවාඩු දාගෙනයි ඇවිත් තියෙන්නේ.”
අන්තෝනිගේ බැගෑපත් බැල්ම කියාපාන්නේ පැක්ටේරියට ගොස් නිලධාරි මහතකුට අණඥාවක් නිකුත් කිරීමට තරම් තමා ශක්තිමත් නොවන බව ය. හේමන්ත මා දෙස රවා බලන්නේ මගේ අණ අසාධාරණ යැයි පැවසීමට මෙනි.
“ඔයාට විකාර ද? අන්තෝනි මෙතන වැඩකරන කුලී කාරයෙක්. ෆැක්ටේරියට ගිහිල්ලා තාත්තට ගෙදර එන්නෙයි කියන්න පුළුවන් ද එයාට?”
“නැත්තං අපි යමු ෆැක්ටරියට” යි මා කියන්නේ නො ඉවසිල්ලෙනි.
“එහෙම නො ගියොත් දෙකිං එකක් බේරගෙන අපට අද ම කොළඹ යන්න හම්බුවෙන එකක් නෑ. එතකොට මොකද කියන්නේ? ඔයා නිවාඩු දාන්න ලෑස්ති ද හෙටත්? ඔයාගේ නිවාඩුව මොක වෙතත් සුභාෂ්වයි මහේෂ්වයි ඉස්කෝලේ නෑර පුළුවන්ද?
හේමන්ත නිහඬ ය. පරාජයට ආසන්න මොහොතකදී පැරදුම බාරනොගෙන මුනිවත රැකීමේ කපටි පිළිවෙත සමස්ත පිරිමි වර්ගයාට ම පොදු වූවක් විය යුතු යයි මා නිගමනය කර සිටින්නේ හේමන්ත ප‍්‍රස්තූත කොටගෙන ය.
ලිලී මල් පිපුණ කුඩා දිය අගලේ පිහිනා යන හංසයන් කිහිපදෙනෙකු මගේ දෑසට යොමු වේ. අනතුරුව දිස්වන්නේ කඳු මුදුන් තෙක් එති එතී යන පටුමාවතේ දුර ඈතින් මතු වූ කිසිවකුගේ රූපකායකි.
තිතක් මෙන් මතු වූ ඒ රුව කෙමෙන් තාත්තාගේ හැඩරුව ගනී.
“ඔය ගැන තාත්තත් එක්ක කතා කරන්න ඔන්න මට එහෙම බෑ”
මම කෝපයෙන් හේමන්ත දෙසට හැරෙමි.
“ඇයි?”
“කතා කරන්න පුළුවන් මාතෘකා ද ඕවා?”
“එහෙනං අපි මොකටද මේ ගමන ආවේ?”
“මේ ගමන එන්න ඕන වුණේ ඔයාට. මං ආවේ ඔයාගේ තනියට”
“මේක මහ නින්දාවක්. ඉතිං ඇයි ඔයාට ඒ ගැන තාත්තත් එක්ක කතා කරන්න බැරි? ඔයා තාත්තගේ බෑණා.”
“ඔයා තාත්තගේ දුව“
“ඒත් ඔයා තමයි මේ සමාජෙත් එක්ක වැඩිපුර ගැටෙන්නේ. ඔයා කන්තෝරුවක රස්සාවක් කරනවා. ඉතිං බෑණා කෙනෙක් හැටියට ඔයාට පාරේ බැහැලා යන්න බැරිවෙන එක ගැන කතා කරන්න ඔයාට අයිතියක් නැද්ද?”
“ඒක ලැජ්ජාවට කාරණාවක් හැටියට හිතන්නේ ඔයයි. ඉතිං ඔයාටයි ඒ ගැන කියන්න පුළුවන්.”
මම නො ඉවසුම්සහගතව අවට බලමි. අපේ උණුසුම් විවාදය අතරේ තාත්තා ගෙට ගොඩවී සිටී. කොට කලිසමක් හැඳ තොප්පියක් පැලඳ සිටින තාත්තාගේ අතේ රැඳී ඇති බස්තම මනා ලෙස ඔප මට්ටම් කොට තිබේ. මුහුණට රකුසු වෙසක් මවාගන්නට මම උත්සාහ කරමි. එහෙත් තාත්තාගේ මුහුණේ ඇදීයන්නේ අහිංසක සිනාවකි. ප‍්‍රසන්න සතුටකින් යුතුව මා දෙසත්, හේමන්ත දෙසත් මාරුවෙන් මාරුවට බලන ඒ මුහුණේ අනුක‍්‍රමයෙන් ප‍්‍රශ්නාර්ථය මතුවෙයි.
“දුව මොකෝ හිටගෙන?”
“හිටගත්තේ යන්න” යි මම නො මනාපයෙන් කියමි.
“අපට හොඳට ම පරක්කුවෙලා. නෑවිත් ම බැරි ගමනකුයි මේ අපි ආවේ?”
“ඇයි දුව මොකක්ද හදිස්සිය? හදිස්සියේ ම නො කියා ම ආවෙ...?”
“නො කියා ම ආවේ නො කියා ම බැරි දෙයක් කියලා යන්න” යි මා කියන්නේ කෝපයෙන් දැවෙමිනි.
“ඇත්තට මොකක්ද මේ මිනිස්සු කියන කතාව?”
අසුරු සැණක් තුළ තාත්තාගේ මුහුණේ සිනාව වියැකී යයි. නිවට නියාළු බයාදු ස්වරූපයක් එහි මතු ව නැඟෙයි. ඒ දෑස් විළියෙන් හැකිළෙනු දකින මගේ සිතට කාන්දුවන්නේ කුරිරු සතුටකි. ක්ෂණයකින් තාත්තට මගේ ඉඟිය සන්නිවේදනය වූයේ ඒ ඕපාදූපය සත්‍යයක් ම වන නිසා ය.
“අර වල් ගෑනි විමලාවතී ගැන මිනිස්සු කියන කතා ඇත්තද? තාත්තට ලැජ්ජ නැද්ද? ඊටත් තාත්ත දැන් සීය කෙනෙක්. තාත්තගේ දරුවෝ මුනුබුරෝ පාරේ බැහැල යන්න ඕන නේද?
සෝපාව මතට තාත්තා ඇද වැටුණේ ද? ඔහු එහි හිඳගත්තේ දැයි මම හරිහැටි නො දුටුවෙමි. කෝපය නිසා ම මතුව නැඟුණු කඳුළින් මගේ දෑස් බොඳව තිබිණි. දෙනෙත් පිසදා බලද්දී මා දුටුවේ තාත්තා නිහඬව සිමෙන්ති පොළොව දෙස බලාසිටින අයුරු ය.
අනතුරු ව ඒ බැල්ම මඳක් ඉහළට විහිදී යද්දී ඒවා කඳුළින් බොඳ වී තිබෙනු මම දුටුවෙමි. වෙවුලා ගිය තාත්තාගේ දෙතොලින් දුබල හඬක් පිටවූවේ ය.
“මොනවා වුණත් මගෙ දුවේ විමලාවතී වල් ගෑනියෙක් නං නෙවෙයි.”
“ඔව් එහෙම තමයි පේන්නේ. රාගයට ඇස් නැහැයි කියන්නේ ඕක නේ? ඒකි ඉනාවක් කවලා. හැබැයි තාත්ත ආයි අපි නොකිව්වයි කියන්න එපා. ඔය ගෑනි ව තාත්තා කසාද බැන්දොත් අපි ඔන්න ආයි තාත්තාගේ මරණෙටවත් නෑ.
මේ ශෝකාන්ත නාටකය දැන් අවසන් ය. එහි නපුරු දියණියගේ භූමිකාව රඟ දක්වන ලද්දේ ම විසිනි. ඒ හරියට ම මීට සත් දිනකට පෙර ය. දැන් මම එදා මෙන් ම මේ වතු නිවසේ වීදුරු ජනේලයෙන් ඈත බලා සිටිමි. මගේ මේ ආගමනය මෙදා සිදුවූයේ එදා මෙන් තාත්තාට බැණ වැදීමට හෝ නින්දා පරිභව කිරීමට නොවේ.
යතුරු කැරැල්ලක් අතැති ව සිටින අන්තෝනි ගල්පඩිපෙළ නැඟගෙන එන්නේ නිල නිවාසයේ කාමර වසා දැමීමට විය යුතු ය.
“සේර් එදා කෑමට ආවයින් පස්සේ ආපහු ගියේ නෑ. මාන්සි කියල කාමරේ බුදියගෙන උන්නා. කෙඳිරි ගානව ඇහුණා. උදේ දොරට තට්ටු කළාට දොර ඇරියේ නෑ. ලොකු සේර් ඇවිත් දොර කැඩුවේ එතකොට... මුරුගා... සේර් හිටියේ බුදියගෙන වගේ.”
අන්තෝනිගේ මේ ශෝකාලාපය මා අසා සිටින්නේ තුන්වන හෝ හතරවන වරට ය. මම ඒ හැඟීම් විරහිත මුහුණ දෙස බලා සිටිමි. එහි ශෝකයක් සටහන්ව ඇති බවක් මට නො පෙනේ. නැතහොත් කිසිදු හැඟීමක් පළ කිරීමට තරම් වන ලේ මස් ප‍්‍රමාණයක් ඒ මුහුණේ ඉතිරි ව නැත.
“ඉතිං උඹට ටිකක් හොයල බලන්න තිබුණේ නැද්ද?” යි මම නො අසමි. මගේ සිත වේදනාවෙන් මැඬෙයි - තැලෙයි - මිරිකෙයි - ඇඹරෙයි. ගෙතුළින් මතුවන හේමන්තගේ මුහුණ බැලීමට තරම් වූ හෝ දිරියක් සවියක් මට නැත.
“වෙන මොකවත් නෑ. ඔක්කොම තියෙන්නේ ලට්ට ලොට්ට. තාත්තාගේ මෙසේ ලාච්චුවල වැදගැම්මකට ඇති දේකට තිබුණේ මෙච්චරයි.
මම හේමන්ත අතින් ඒ කුඩා ප්ලාස්ටික් ඇසුරුම ගතිමි. හැඳුනුම්පත ද සමඟ රබර් පටියක දැවටී ඇත්තේ තාත්තාගේ බැංකු පොත ය. මගේ සැලෙන අතැඟිලිවලින් කුඩා පොත් පිංචේ පිටු පෙරළෙයි. ඉලක්කම් සටහන් මත උකුසු දෑස් නළියයි.
හර...? බැර...? ශේෂය...?
බොඳවුණු නෙත් නිලංකාර කරන්නේ අන්තිම පිටුවේ අන්තිම පේළියේ වන අවසාන සටහන ය.
දිනය - 2008.09.30... ශේෂය රු. 700/=
ශෝකය පශ්චාත්තාපය මඩිමින් යටපත් වෙමින් පැවති වියරු කෝපය යළිත් මා තුළින් හිස ඔසවන්නට තතනයි.
හුදකලාව ජීවත් වූ තාත්තා...?
වතු රස්සාවෙන් මාසික ව රුපියල් විසි පන්දහසක පඩිපතක් අතටගත් තාත්තා...?
විමලාවතී... වෛශ්‍යාව...
බ‍්‍රවුන් පේපරයක එතූ තවත් කුමක්දෝ ඇසුරුම තුළ රැඳී තිබේ. මගේ නොදැමුණු ඇඟිලි තුඩුවලින් ඒ දවටනය ද කීතු කීතු වෙයි.
ළමා ඉතුරුම් ගිණුම් පොත්...?
“සුභාෂ් මධුශංක...”
මහේෂ් අකලංක
ඇසිල්ලෙන් ඇසිල්ලට මගේ මනෝභාවයන් විවිධ වර්ණ ගැන්වෙන්නේ චිත‍්‍රපටයක ක්ෂණික ඡේදන මෙනි. මා තුළ නැඟෙන චකිතය හා බිය, අවතාරයකට ටෝච් එළියක් එල්ල කරන්නකුගේ වැනි ය.
ළමා ඉතුරුම් ගුණුමකට මාසිකව එක්වී ඇති මුදල රු. 10,000/=
එකතුව රු. 20,000/=
ශේෂය...?
මා හඬා වැටෙන්නේ ‘බුදුපුතේ’ යි කියා ය. එහෙත් මා කිව යුතු වන්නේ ‘බුදු තාත්තේ’ යනුවෙනි.
“දැන් ඉතිං අඬල දොඩල වැඩක් නෑ.”
හේමන්ත මා අමතන්නේ කොහේ සිට ද? මට හැඟෙන්නේ එය පිට සක්වලින් පිටවන හඬක් ලෙස ය.
“කෝකටත් යන්න ඉස්සර ඔයත් ඇවිත් තාත්තගෙ කාමරේ ටිකක් බලන්න. මට නොපේන දේවලුත් පේන්නෙ ඔයාටනේ?”
ආනන්තරිය පාප කර්මයකට අනියම් වරදකරුවකු වූවෙක් යමරජු අබියසට දක්කාගෙන යන්නාක් මෙන් හේමන්ත මා කැඳවාගෙන යන්නේ තාත්තාගේ කාමරයට ය. තාත්තාගේ ලියන මේසය, කන්නාඩි මේසය, නිදන ඇඳ හා පොත් රාක්කය, ශෝකී පාළුව උළුප්පමින් ගැඹුරු නිද්‍රාවකට වැටී සිටී.
විමලාවතී සුදෝසුදු ඇඳුමින් සැරසී සුදු මදුරු දැලෙහි එල්ලී ඔංචිලි පදිමින් ඔලොක්කු සිනාවක් පාන්නේ මා වෙත ය. ඇය වෛශ්‍යාවක නොවන බව දැන් මම දනිමි. අකාලයේ සැමියා මිය යාම නිසා කනවැන්දුම් වූ විමලාවතී ජීවිකාව සඳහා වතුයායේ සේවකයන්ට දවල් බත සැපයූවා පමණි. එදා මෙදා තුර තාත්තාගේ කුසගිනි නිවා ලූ ඇය ඒ බත්පතට ඉනාවක් නොයෙදූ බව දැන් මට අතැඹුලකි. මගේ මුලාව පිළිබඳ හිරු එළියක් වැනි සුපැහැදිලි හැඟීමක් මගේ සිතට කාන්දු වෙමින් පවතී.
“එහෙනං අපි යමු ඉතින්? තව ඉතින් බලන්න දෙයක් නෑ නේ?”
මම නවාගත් හිසින් යුතුව හේමන්ත පසුපසින් ගමන් ගනිමි. දෙපස පාත්තිවල පිපුණු ඩේලියා මල්, බාබන්ඩේසියා මල් හේබායමින් තිබේ. පින්නෙන් තෙත්කැවුණ වින්ඩ්ස්කී‍්‍රනය පිස දමන හේමන්තට පිටුපා මා බලා සිටින්නේ වසා දැමූ වතු නිවාසය දෙස ය. ගුඪ අඳුරක් තැවරුණ අම්බලමක් වැනි වූ මෙහි තාත්තා ගෙවා දැමූ හුදකලා දිවිය කෙබඳු වූයේ ද?
නිවසේ ජනේල වසා දමා වාහනය අසලට පැමිණි අන්තෝනි අප නික්ම යනතුරු බලා සිටින්නේ ගේට්ටු ඉබ්බාගේ කට වසන්නට ය. හේමන්ත නිහඬව ම රිය පණ ගන්වයි. තේ වතුයාය මැදින් වැටුණු පටු පාර ඔස්සේ අපි පල්ලම බසිමින් සිටිමු. පිටත පරිසරය වසාගත් මීදුම හදවතට ද කාන්දු වී සිතුවිලි බොඳ කරමින් තිබේ. බෑවුමේ වන ලැයිම් නිවාස පද්ධතියේ වහල් තල හිරු රැස් වැටීමෙන් රිදී කඳක් සේ දිදුලයි.
ඒවායේ දුම් කවුළුවලින් දුම් පිටවෙන්නේ දවල් බත ඉදෙන නිසා විය යුතු ය... දුම් පිට නොකරන කොනේ ම නිවාසයේ වහල මත ලෙළදෙන්නේ සුදු කොඩියකි. එහි දුම් කවුළුව හිස් ය. නිසැකයෙන් ම එහි වෙසෙන්නේ විමලාවතී විය යුතු ය. කඳුළු පටලයකින් වැසුණු මගේ දෑස් නො පෙනී යමින් ඇතත් චිත්තාවේග තීව‍්‍ර ලෙස මතුව නැඟෙයි.
“නෑ තාත්තේ නෑ” යි මම වා මඬලට කොඳුරමි.
“තාත්තා මට සමාවෙන්න. විමලාවතී වේස ගෑනියෙක් නෙවෙයි.”
0 comments:
Post a Comment