මිනිසුන්ට සිනාසෙන්නට නොව මිනිසුන් සමඟ සිනාසෙන්නට' නුඹ ඉගැන්වූ නිසා...

"සුනිල් මාධව පේ‍්‍රමතිලක" නම් ඔහු.....

පෙර සටහන- මා අබියස කෘතියකි. එහි නම "පෙරමුණක් නැති සෙනෙවියෙකුගේ කගපතක මුවහත" යන්නයි. කෘතියේ මූලාරම්භයේ කොළඹ යුගයේ කවියෙකු ලෙස පෙළපොතින් හඳුනා ගෙන සිටි මීමන පේ‍්‍රමතිලකගේ පුද්ගලික අත්දැකීමකි. ඉන්දීය ශාස්ත‍්‍රඥයෙකු ලෙස එවක ප‍්‍රකටව සිටි බණී මාධව බරුවාගේ දේශනයක් වාර්තා කරන්නට ගොස් දේශන ශාලාවේ අසුන්ගෙන සිටි මීමන, ආරෝහ පරිණාහ දේහයකින් යුතු පිළිවෙලකට ඇඳපැළඳ ගත් හැඩකාරයෙකු සිතින් මවාගෙන සිටියේය
. "වේදිකාවට ගොඩ වූයේ සිහින් සිරුරක් ඇති පුද්ගලයෙකි. ඔහුගේ හිසකේ අවුල් වී ගොසිනි. ටයි පටියක් පැළඳ සිටි නමුත් එහි කිසිදු හැඩයක් පිළිවෙලක් නැත. බාගයට දමා තිබුණු ටයි ගැටයත්, පැත්තකට වීසි වූ ටයි පටියත් නිසා ඔහු කෙරෙන් විද්‍යමාන වූයේ තරමක අමුතු ආකාරයේ පෙනුමකි. මේ කිසිසේත්ම මාධව බරුවා විය නොහැකි යයි මීමන සිතීය. එහෙත් මීමනගේ සිතුවිල්ල සාවද්‍ය කරමින් මේ අමුතු මිනිසා දේශනය ආරම්භ කළේය."(පිටුව.11).

දේශනයෙන් ඉක්බිතිව මාධව බරුවා ගැන උපන් ගෞරවාදරයෙන් යුතුව මීමන ගෙදර ගියේය. තම බිරිඳ වන ඇඩ්ලින්ට දාව උපදින කුළුඳුල් දරුවාට 'මාධව'යයි නම දැමිය යුතු බවට යෝජනා කළේය.

-සුනිල් මාධව ට හැත්තෑවයි. මාධ්‍ය ජීවිතය ට පනහයි.-

ඒ දෙදාහ දශකයේ මූලාරම්භය යි. පාසල් අධ්‍යාපනයට ආයුබෝවන් කීමෙන් පසු ලිවීමත්, රස්තියාදුවත් ජීවිතය කරගනිමින් ඩොනල්ඩ් වූඩ්ස්, ජූලියස් ෆූචික් කියවා එවන් පරමාදර්ශීය පුවත්පත් කලාවේදියෙකු වීමට සිහින දකිමින් සිටි යුගයයි. තැන තැන ටයර් මත දැවී යන මළ සිරුරු, පාසල වසා ඇති බවට තද රතු හෝ කළු අකුරින් ලියා ඇති පෝස්ටර්, පාළු වී ගිය මං මාවත්, බෙරි කරගත් මුහුණින් යුතු වැඩිහිටියන්ගේ නොරිස්සුම් අවවාද පිළිබඳ බොඳ වී ඇති මතකයන්ගෙන් යුතු ළමා විය සිහිගන්වමින් කෙනෙකු එවන් මිනිසෙකු ගැන කියා දෙයි.

"ඔයාලා ඒ දවස්වල පොඩි ළමයි. කටක් හොල්ලල මිනිහෙක් කතා නොකරන කාලේ. ‘පේ‍්‍රමදාස අපි සූදානම්’ කියලා ලක්දිව පත්තරේ හෙඩිම දැම්ම මිනිහෙක්. එක පත්තරයක් වැහිලා තව පත්තරයක් පටන් ගන්න මිනිසුන්ගෙන් සල්ලි එකතු කරන්න තිබිච්ච රැස්වීමකට මං ගියා. මනුස්සයා කතා කරා විතරයි වටේ උන්නු ගැහැණු මිනිස්සු අතේ කනේ තිබුණු කණකර අබරණ ටික ගලවලා දුන්නා."

ඉක්බිතිව මම ඔහු සොයා ගියෙමි. මහජන පුස්තකාලයේ පුවත්පත් අංශයේ ද, ජාතික ලේඛනාරක්ෂක දෙපාර්තමේන්තුවේ ලිපි ගොනු අතරේ ද ‘සුනිල් මාධව පේ‍්‍රමතිලක’නම් අදීන පුවත්පත් කලාවේදියෙකු, ලේඛකයෙකු ලියූ කියූ දෑ මට හමු විය. මීට පෙරාතුව මා කියවා තිබුණු ඩොනල්ඩ් වූඩ්ස්ගේ කෘතිය ‘හඬනු මැන නිදහස’ නමින් සිංහලට අනුවර්තනය කර තිබුණේ ද ඔහු බව යළි හැඳින ගැනීමට ලැබීමෙන් සියුම් ලජ්ජාවක් ද උපන් බැව් දැනුදු සිහිපත් කළ හැකිය. කෘතියේ කතානායකයා දකුණු අප‍්‍රිකානු විමුක්ති අරගලයේ කළු ශිෂ්‍ය නායක ස්ටීව් බිකෝ වුවද මාගේ වීරයා වූයේ කෘතියේ කතුවරයා වූ වූඩ්ස්මය. ‘සත්‍යවාදියෙකුගේ දිනපොත’ විටෙක වෙඩි උණ්ඩයක් තරම් හිත් පසාරු කරවන සුළු වන අතරම තවත් විටෙක දෑසට කඳුළු උනන තරමේ සංවේදීය. තවත් විටෙක ලෝකය ගැන අලුත් විදිහට දකින්නට හැඟීම් අවුළුවාලන සුළුය. 'උණ්ඩයට බෝම්බයට මුහුණ දෙමින් කරන මේ පත්තර කලාව මොන තරම් සුන්දරද?' 92 ජූනි 1 දා ඔහු විසින් සටහන් කර තිබුණි. ජීවිත අවදානම නොතකා ලෝකයේ විවිධ රටවල ඇවිදිමින් තරුණ නැඟිටීම් ගැන ලියූ ඔරියානා ෆලච් ලංකාවට පැමිණියේ 71 අපේ‍්‍රල් සමයේදී ය. ඒ වන විටත් කැලෑ වැදී සැඟ වී ‘සමාජවාදී සිහිනයක්’වෙනුවෙන් අරගල කරමින් සිටි සටන්කාමීන් හමුවීමට යාම සඳහා ගමන් සහචරයෙකු ලෙස ඇය විසින් තෝරා ගනු ලැබුවේ සුනිල් මාධවය. ඔහු පිළිබඳ මාධ්‍ය ක්ෂේත‍්‍රයේත්, ප‍්‍රගතිශීලි සමාජයේත් දැල් වී තිබුණු පෞරුෂය තක්සේරු කර ගැනීමට එය ද ප‍්‍රමාණවත්ය. ග‍්‍රීසියේ පපඩපවුලෝස් ඒකාධිපතියාට එරෙහිව සටන් කළ, ජනයා ආදරයට ‘ඇලිකෝස්’ නමින් හැඳින් වූ අලෙක්සැන්ඩර් පනාගොලීස් කවියාගේ ජීවිත කතාව ‘ද මෑන්’ යනුවෙන් ලියූවේ ඔරියානාය. එය ‘මිනිසෙක්’යන්නෙන් සිංහලට අනුවර්තනය කරන ලද්දේ ද සුනිල් අයියා විසිනි.

මේ අනුව ඉතා කෙටි කලක් තුළ "සුනිල් මාධව" මා හිස තුළ දැවැන්ත ප‍්‍රතිරූපයක් බවට ප‍්‍රාදුර්භූත වීම නොවැළැක්විය හැකිවිය. 2002 වසරේ මා කැලණිය සරසවියට ඇතුළු වන අතර ටික දිනකින් සුනිල් මාධව අලුත් පත්තරයක් ආරම්භ කිරීමට යන ආරංචිය සැල විය. ඔහුගේ නිවසේ දුරකථන අංකය සොයාගත් මා ඔහු ඇමතුවෙමි.

"ඇවිත් මාව හම්බවෙයන්" කෙටි දුරකථන සංවාදයක අවසානයේදී ඔහු කියා සිටියේය.

ඒ වන විට පුවත්පත ප‍්‍රකාශයට පත්ව නොතිබුණි. නියමිත දිනයේදී මා ලද මග විස්තර හා අංකය අනුව කොටහේන පිහිටි ‘කාර්යාලයකැයි’ බැලූ බැල්මට කිව නොහැකි නිවසක දොරට තට්ටු කළෙමි.

"මිස්ටර් සුනිල් මාධව ඉන්නවද?"

"මිස්ටර් සුනිල් මාධව කියල කෙනෙක් නම් නෑ. සුනිල් අයිය නම් ඉන්නවා. ඇතුළට යන්න." මුහුණ පුරා රැුවුල වවාගත්තු හාදයෙක් කියා සිටියේය. මම කාර්යාලයට ඇතුළු වීමි. මාධව බරුවා දුටු විගස මීමන අර්බුදයට යන්නට ඇත්තේ යම් සේක් ද සුනිල් මාධව දුටු විගස එතෙක් මා හිසේ හොල්මන් කරමින් සිටි දැවැන්තයා මොහොතකට සුන්නද්දූලි වී ගියේය. පැරණි ඩෙනිම් කලිසමකට බාගෙට යටකරන ලද පොඩි වුණු කොටු කමිසයකින් යුතු කෙසඟ සිිරුරකින් හෙබි ඔහු මේසය මත වාඩි වී මත්පැන් වඩියකට වතුර කලවම් කරමින් සිටියේය. එක් අතක අඩක් දැවී ගිය සිගරැට්ටුවකි. එක් අතකින් බොකුටු කොණ්ඩය පිරිමැද වේගයෙන් දෙතුන් වරක් ඇසිපිය ගැසූ ඔහු මට කතා කළේය.

"මම සුනිල් අයියා. මෙහේ මිස්ටර්ලවත් මහත්තුරුවත් නෑ. අපි ඔක්කොම යාළුවෝ. අඩියක් ගහලම කතා කරමු." ඔහු වීදුරුවක් මට ද දිගු කළේය. ඉක්බිතිව ඇස් පුංචි කොට සිනාසුනේය. එතැන් සිට ඔහු බොහෝ දෙනෙකුට මෙන් මට ද සුනිල් අයියාම විය.

ඒ අපගේ පළමු හමුවීම ය. සුනිල් අයියාගේ කතෘත්වයෙන් යුතුව "ලක්ජන" පුවත්පත සති කිහිපයක ඇවෑමෙන් එළිදැක්විණි. මා එහි කර්තෘ මාණ්ඩලිකයෙකු නොවූව ද යාවජීව සාමාජිකයෙකු විය. මා පැමිණියේ කොහේ සිට ද කාගේ කවුරු ද යන්න කිසිවක් ඔහුට අදාළ නොවිණි. පුද්ගලික වතගොත කිසිවක් හාරා අවුස්සා බැලීමේ පුරුද්දක්ද සුනිල් අයියාට නොවිණි. ආධුනිකයින්ට අතදීමට නොපැකිළිව ඉදිරිපත් වීම මෙන්ම පළමු හමුවීමේදීම පුද්ගලයින් අසීමාන්තික ලෙස විශ්වාස කිරීම ඔහුගේ මනුෂ්‍යත්වය විදහා පාන්නක් වුව ද එයම ඔහුට බොහෝ අකරතැබ්බයන්ට මුහුණ දීමට ද හේතු විය.


'ලක්දිව' පත්‍රයේ කර්තෘ මණ්ඩල සාමාජිකයින් 1991 නොවැම්බරයේ බොරැල්ල 'ලක්දිව' කාර්යාලයේ කර්තෘ මණ්ඩල කටයුතු අරඹමින්-
(පසුපෙළ වමේ සිට): විමල් වීරවංශ, ධර්ම ශ්‍රී කාරියවසම්, විනී හෙට්ටිගොඩ, සුනිල් මාධව ප්‍රේමතිලක, ඩලස් අලහප්පෙරුම, සුදත් මහදිවුල්වැව
(ඉදිරි පෙළ වමේ සිට): රෝහිත භාෂණ අබේවර්ධන, මැනුවෙල් ජයසේකර, තිඹිරියාගම බණ්ඩාර
[කුහුඹුවන් වූ මිනිසුන්- රෝහිත භාෂණ අබේවර්ධන]

‘ඇත්ත’ පුවත්පත කොමියුනිස්ට් පක්ෂයේ පුවත්පත වුව ද එහි කතුවරයා ලෙස සිටි පත්තර ලෝකයේ තවත් පරමාදර්ශීය චරිතයක් වන බී.ඒ. සිරිවර්ධන මහතා කිසි කලෙකත් පක්ෂයේ සාමාජිකයෙකු නොවීය. සුනිල් අයියාගේ දේශපාලන දෘෂ්ටිය බොහෝ විටෙක පාහේ ජවිපෙ දෘෂ්ටිය හා සමපාත විය. එහෙත් ඔහු ජවිපෙ සාමාජිකත්වය ලැබූවෙකු නොවන බව අපගේ විශ්වාසයය. ජාතික ගැටළුව මෙන්ම ඇතැම් විට වෙනත් කාරණා සම්බන්ධයෙන් අපගේ අදහස් ජවිපෙ හා නොපෑහෙන අවස්ථාවන් වලදී "මොන වැරැද්ද තිබ්බත් අපි ඉන්න ඕන කොල්ලන්ගෙ පැත්තෙ" හෙතෙම තරයේ කියා සිටියේය. 88-89 පරාජයෙන් පසු අතීතයේ එක් අවස්ථාවක පක්ෂයට වඩා පුද්ගලයෙකු ලෙස සුනිල් අයියා බලවත්ව සිටියේය. කැඞී බිඳී විසිරුණු තරුණ- තරුණියන් ලක්මිණ, ලක්දිව, ආදී පුවත්පත් සෙවණ යටින් යළි ඒකරාශි වන්නට වූයේ ඒ නිසාය. එහෙව් කොල්ලන් එක් අවස්ථාවක පරිවාස ආණ්ඩුවක් ලෙස ද, තවත් අවස්ථාවක අමාත්‍යංශ 4 ක් සහිතවද පාලන බලයේ කොටස්කාරයින් වී සිටියේය. මැතිවරණ සමයක දක්වන ආදරය එකී කොල්ලන්ගෙන් වුව පසු කලෙක දක්නට නොවීය. ඒ ගැන ජයලාල් රෝහණ මෙසේ ලිවීය.

"ඇයි සහෝදරය සුනිල් අයිය ගැන හිතන්නෙ නැත්තෙ? උත්තරය...

'මේකයි සහෝදරය, එයා ඩි‍්‍රන්ක්ස් ගන්නවනෙ. කොහොමද පක්ෂෙ ප‍්‍රතිපත්ති එක්ක තැනකට ගෙනියන්නේ?'

'එහෙනම් ඒ දවස්වල වේදිකාවට නග්ගන කොටත් එයා එහෙමනේ. එතකොට ප‍්‍රතිපත්ති වලට මොකද වුණේ? '

'මෙහෙමයි සහෝදරයා, ධනවාදී ආකෘතිය තුළ අපි ඒ ගොල්ලන්ව පාවිච්චි කළා.'

'සුනිල් අයියාට අත් වූ ඉරණම ඒකයි'"

(-පෙරමුණක් නැති සෙනෙවියෙකුගේ කගපතක මුවහත - පිටුව 157)

'ලක්ජන' පුවත්පත කෙටිකලකින් වැසී ගියේය. කෙටිකලක් තුළ දැන හැඳිනගත් කොටහේන කාර්යාල නිවස අවට බොහෝ දෙනා සුනිල් අයියාගේ හෘදයාංගම බවට ආදරය කළහ. කාර්යාලයෙන් එළියට බසින ලද මොහොතේ බොහෝ පිරිසක් 'ලක්ජන' පුංචි පවුලට සමුදෙන්නට පැමිණ සිටියහ. සියලු දෙනා ආමන්ත‍්‍රණය කළ සුනිල් අයියා දෑසේ කඳුළු පිසදා ගත්තේ "තාමත් අපට ආදරය කරන උන් ඉන්නවා බන්" කියමිනි. යළිත් පත්තරයකට සම්බන්ධ නොවන බව කීවද 2003 වසරේ රත්මලාන, බොරුපන පාරේ "ලක්නද" පුවත්පත ආරම්භ කරන විට සුනිල් අයියා නැවත කතුවරයා ලෙස පැමිණියේය. මා එහි ද සාමාජිකයෙකු වීමි. ඒ වන විට ජවිපෙ දේශපාලනයේ ජාතිකවාදය මට බොහෝ ගැටළු සහගත විය. ලක්නද පුවත්පතේ ද "සත්‍යවාදියෙකුගේ දිනපොත" ලියන සුනිල් අයියා 2004 පෙබරවාරි 08 දා මෙසේ ලිවීය.

"දේශ හිතෛෂි ජාතික ව්‍යාපාරයේ ප‍්‍රථම ජාතික සමුළුවට ගියා. හිතට ඇතුළු වූයේ එකම ප‍්‍රාර්ථනයයි. තවත් දස දහස් ගණනින් දේශහිතෛෂි මිනිසුන් මේ රටේ බිහි වේවා."

කාලය ගෙවී ගියේය. 2008 වසරේ අපේ‍්‍රල් මාසයේ 08 වැනිදා පාර්ලිමේන්තුවේ විශේෂ ප‍්‍රකාශයක් කරමින් 'දේශ හිතෛෂි ජාතික ව්‍යාපාරයේ’ මහලේකම් විමල් වීරවංශ මහතා ජවිපෙන් වෙන්විය. කාලයක් තිස්සේ ජවිපෙ තුළ ජාතිවාදය හා ආගම්වාදය පෝෂණය කරමින් එය ඇතුළතින් දියකර හැරීමේ කුමන්ත‍්‍රණය නිමා වී යයි බොහෝ දෙනෙකු සිතුව ද එය එසේ නොවීය. ජවිපෙ පෙළපාලි වල කාල්මාක්ස්, ඒංගල්ස්, ලෙනින්, චේ, මා ඕ ආදීන්ගේ ඡායාරූ සහිත කටවුට් සමඟ කැප්පෙටිපොල අදිකාරම් (සම්භවය ද්‍රවිඩ බැව් නොදන්නා නිසා!), දුටුගැමුණු, මිගෙට්ටුවත්තේ ගුණානන්ද හිමි ද වැඩම කරවීමේ ආනිසංස පහසුවෙන් බැහැර කරලිය නොහැකි නිසාම ජවිපෙට දඹර අමිල හිමිගේ හා විනී හෙට්ටිගොඩගේ ප‍්‍රධානත්වයෙන් ‘දේශ හිතෛෂි ජාතික මධ්‍යස්ථානය’ අටවන්නට සිදු විය. සුනිල් අයියාගේ ප‍්‍රාර්ථනාව ඉෂ්ඨ කරමින් මේවන විට ‘දේශ හිතෛෂින්’ දස දහස් ගණනින් බිහි වී තිබේ. ඒ නිසාම එල්.ටී.ටී.ඊ. සංවිධානය යුදමය වශයෙන් පරාජය කොට නිදහස් කරගත් බව කියන රටේ මුස්ලිම් වැසියාව නොඉවසන සමාජ ක‍්‍රමයක් ස්ථාපිතවෙමින් තිබේ. වීරවංශලා තැනූ පොළොවේ ඥානසාරලා බඩපිණුම් ගසමින් සිටිති. දර්ගා නගරයේ සිංහල දරුවෙකුට ලිංගික හිංසා කළ බව කියමින් මුස්ලිම් වෙළඳසැල් ගිනි තබා විනාශ කරන විට සිංහල බාලවයස්කාර දැරියන් සියයක් දූෂණය කොට සංවත්සරික සාද පවත්වන ප‍්‍රාදේශීය සිංහල දේශපාලනඥයින්ට එරෙහිව කටක් අරින්නට හැකි මිනිස් පුළුටක් සොයා ගැනීම අසීරු වී තිබේ.

'ලක්නද' පුවත්පතේ සේවය කරන සමයෙහි කුමන මත ගැටුමක් ඇති වුවද කිසිදු මදිපුංචිකමක් නොවන තැනට සුනිල් අයියා වග බලාගත් වග ද කිව යුතුමය. බදාදා රාත‍්‍රීයේ පුවත්පතේ බොහෝ කටයුතු නිමාවන විට මධ්‍යම රාත‍්‍රීය ද ගෙවී ගොස්ය. පත්තර මිටියක් හිසට තබාගෙන මේස දෙකක් එකට එකතු කොට කෙටි නින්දක් දා ගන්නට සැරසෙන අවස්ථාවක දී පිටට තට්ටු කර අතීතයේ අමතක නොවන සිදුවීම් සිිහිකර ගුරුහරුකම් දෙන්නට ද ඔහු අමතක නොකරයි.

"මිනිසුන්ට හිනාවෙන්න නෙවෙයි මිනිසුන් එක්ක හිනාවෙන්න පුරුදු වෙමු. පශ්චාත් නූතනවාදීන් කරන්නේ මිනිසුන්ට හිනාවෙන එක." කට කොනින් සිනාසෙමින් හෙතෙම යන්නට යයි.

එකල බොහෝ දෙනෙකුගේ ලිපි කපා කොටා සකසනු ලැබුවේ බණ්ඩාර වැවගෙදර අයියාය. මුල් කාලයේ මා ලියූ ලිපියක් ටයිප්සෙටින් කිරීමේ අංශයට යොමුවන විට මා ලියූ අකුරු ප‍්‍රමාණයට වැඩියෙන් රතු අකුරින් බණ්ඩාර අයියා ලියන ලද අකුරු බොහෝය. එවන් අවස්ථාවක හිත් නොහොඳකම් හඳුනා ගන්නට සුනිල් අයියාට හැකිය. එවන් එක් දිනෙක ඔහු මුල් ලිිපියේ කොපිය ගෙන්වා ගත්තේය. එය හොඳින් මුල සිට අගට කියවූ ඔහු මගේ අතින් ඇද ගෙන බණ්ඩාර අයියා සිටි තැනට ගියේය.

"මචං වැවේ, අපි ලියන ශෛලියටම මුන්ගෙ ඒවත් තියෙන්න ඕන නෑ. උන්ට උන්ගෙම කියලා ශෛලියක් තිබුණාවේ. අකුරු වැරදි නම් හදපන්. අවුල් තැනක් තියේ නම් කපන්නෙ කොටන්නෙ නැතිව කියල දීපන්. එතකොට මූ ඒක හදාගනියි." සුනිල් අයියා කීවේය. එතැන් සිට මගේ ලියවිලි ද, බණ්ඩාර අයියාගේ රතු පෑන් අකුරු ද වෙනස් විය. එහෙත් වැඩි කාලයක් නොගියේය. ජවිපෙ, චන්ද්‍රිකා රජය සමග සහයෝගිතා ගිවිසුමකට එළඹෙමින් සිටියේය. පුවත්පත නොපවත්වාගෙන යන තැනට කළමනාකාරිත්වය කල් තියා අනතුරු ඇඟවීම් කරමින් තිබිණි. තෙමසක පමණ කාලයක් කිහිපදෙනෙකුට මිසක මුළු කාර්ය මණ්ඩලයට වැටුප් පවා ගෙවා තිබුණේ නැත. එහෙව් තත්ත්වයක් තුළ එළියට බසින්නට සිදුවන බැව් දැන දැනම අවස්ථාව එළඹෙනතුරු බලා සිටින්නට අපට සිදුවිය. හදිසියේම අප කැටුව හිමිකරුගේ කාමරයට ගිය සුනිල් අයියා සිය දබරැගිල්ල දිගු කළේය.

"මිස්ටර් කළුආරච්චි, අපි තුට්ටු දෙකට පත්තර කරපු උන් නෙවෙයි. මට නැතත් කමක් නෑ මේ පොඩි උන්ගෙ පඩි දෙන්න ඕන. උන් තාම ඉගෙන ගන්න එවුන්" සුනිල් අයියා කේන්තියෙන් පුපුරු ගසමින් සිටියේය. විසඳුමක් ලෙස එදින දෙදෙනෙකුගේ වැටුප් පමණක් ගෙවිය හැකි බව කළමනාකාරිත්වය දන්වා සිටියේය.

ඒ වන විටත් මා හට බැංකු ගිණුම් අංකයක් හෝ නොතිබුණු නිසා මාගේ තෙමසක වැටුප ද බණ්ඩාර අයියාගේ ගිණුමට බැරකරන බව දැන්වූයෙන් අප දෙදෙනාම අනතුරුව රත්මලාන හංදියට පයින්ම ඇවිද ආවෙමු. බැංකු ගිණුමෙන් ගත හැකි අවසන් රුපියල ද ගත් දෙදෙනාගේ හිඟ වැටුප් වලට එහි ශේෂය සමාන නොවිණි.

"කමක් නෑ. උඹ ගනින්. මට ගෙදර යන්න රුපියල් සීයක් ඇති." මට හිමිවිය යුතුව තිබුණු මුදල් සියල්ල මගේ සාක්කුවට ඔබා බස් ගාස්තුව විතරක් අතට ගත්තු බණ්ඩාර අයියා කුලියාපිටියට යනු පිණිස බස් එකට නැංගේය. ඒ අප ‘ලක්නද’ කාර්යාලයේ හමු වූ අවසන් දිනයයි.

කාලය ගෙවී ගියේය. විමල් වීරවංශ, රාජපක්ෂ රෙජිමයට හේත්තු වී 2010 මහමැතිවරණයට සන්ධානයෙන් තරග කොට ඇමති පදවියක් දිනා ගත්තේය. මැතිවරණ මෙහෙයුම් කාර්යාලය විවෘත කිරීමේ අවස්ථාවට සුනිල් අයියා ද එක්ව පොල් තෙල් පහන් සිළ දැල්වීය. ‘විභූති මල්ලිට’ දෝතම අල්ලා ආශිර්වාද කළේය.

'ලක්මිණ' පුවත්පතේ කවි පිටුවට චිත‍්‍ර අඳින්නට ඩලස් අලහප්පෙරුම විසින් කැටුව ආ කැහැටු කොල්ලා මේසා දුර ගමනක් පැමිණීම ගැන සුනිල් අයියා හදවතින්ම සතුටු වන්නට ඇත. එසේම භීෂණයේ දෝංකාරය මැදින් බොරලැස්ගමුව කාර්යාල කාමරයේ සඟවා රැකබලා ගැනීමට හැකිවීම ගැන ආඩම්බර වන්නට ද ඇත. දැන් සුනිල් අයියාට වසර 70 කි. එදා කවි පිටුවට කවි රැගෙන පැමිණි මනෝරා අක්කා අද සුනිල් අයියාගේ ආදරණීය බිරිඳ ය. රැකබලා ගත් කොලුවා මෙන්ම, කොලුවා කැටුව ආ ඩලස් ද වත්මන් රජයේ ප‍්‍රබල ඇමතිවරුන්ය. එහෙත් කවි පිටුවේ සංස්කාරකවරයා වන රෝහිත භාෂණ තමන්ගේ මිතුරන් පාලකයන් වී ඇති රටක ජීවිත ආරක්ෂාව පතා ජර්මනියේය. 2003 වසරේ දෙසැම්බර් මස 10 වන දින (ජගත් මානව හිමිකම් දින) සුනිල් අයියා ‘ලක්නද’ පුවත්පතේ ‘සත්‍යවාදියෙකුගේ දිනපොත’ට සටහනක් තබමින් මෙසේ ලිවීය.

"පාර්ලිමේන්තු මංසන්ධියේ පිහිටි 'අහිංසකයින්ගේ ආරාමය' කියන ස්ථානයේ ප‍්‍රධාන උත්සවයක් පවත්වන බව දැනගත් විට මගේ හිතට පුංචි දුකක් ඇතිවුණා. මට මතක් වෙන්නේ ඇඹිලිපිටියෙ අතුරුදහන් වුණු ශිෂ්‍යයන් හා ඔවුන්ගේ මව්පියන්. සමහර ශිෂ්‍යයින්ගෙ මුහුණු මගේ සිතේ තැන්පත් වෙලා තියෙනවා. මේ දරුවන්ගෙ අම්මලා තාත්තලා හමුවෙන්න තිස් හතළිස් වතාවක් ඇඹිලිපිටියෙ ගිහින් තියෙනවා. ඔවුන්ගේ කඳුළු මොන තරමක් මගේ මුහුණේත් පපුවේත් තැවරෙන්න ඇත්ද?"

එදා එසේ ලියූව ද අද 70 වෙනි වියට පා තබන මොහොත වන විට අද ‘අහිංසකයින්ගේ ආරාමය’ තිබූ තැනක සලකුණක් හෝ සොයා ගැනීමට නොහැකි තරමට සුන්දර මල් වෙළඳ සංකීර්ණයකි. ලස්සන පිඟන් ගඩොල් අතුරා පිළියෙළ කර ඇති ඇවිදින මං තීරුවල සුන්දර ලලනාවෝ ආහාර දිරවනු පිණිස දුවමින් සිටිති. පාරෙන් මෙහා පස පැවති නාලන්ද එල්ලාවල පිළිරුව ද නැත. අහිංසකයින්ගේ මළ මිනී වෙන්දේසි කරමින්, පීඩිත මව්වරුන්- පියවරුන්ගේ ලේ ඩහදිය කඳුළු මතින් ඉහළ නඟින උන් ජීවත් වන්නවුන්ටත් වැඩියෙන් මිය ගියවුන්ට බියය. ස්මාරක මිහිදන් වන්නේ ඒ නිසාය. තම මිත‍්‍රයාගේ ඝාතකයින්ට දඬුවම් දෙන්නට මිනියේ අත තබා දිවුරූ ඩිලාන් පෙරේරලා ඝාතකයින් සමඟ එකම කැබිනෙට්ටුවේය. එදා සුනිල් අයියා අප සමඟ මත්පැන් වඩියක් තොල ගා පුෂ්කින්ලා, ගෝර්කිලා, ඩොස්ටවුස්කිලා ගැන කතා කළ ‘ප්‍රෙස් ක්ලබ්’ නම් සොඳුරු නවාතැන්පොළ අද බිමට සමතලා වී තිබේ. බහුජාතික සමාගමක මහාපරිමාණ ‘ක‍්‍රිෂ්’ හෝටල් ව්‍යාපෘතියකින් ඒ බිම ගිලගෙන තිබේ. පත‍්‍රකලාවේදීන් වෙනුවෙන් හිමි වූ මත්පැන් බලපත‍්‍රය මැක්රීන් මුදලාලිගේ ලාච්චුවට වැටී ඇත. ‘සත්‍යවාදියෙකුගේ දිනපොත’ට නිමිති වුණු ආමර් වීදියේ බාර් එක අසළදී හමුවුණු සිඟන්නන්, ගණිකාවන්, ගැටකපන්නන්, නාට්ටාමිවරුන් වැනි සමාජයේ පරිධියට තල්ලු වී සිටි මිනිසුන් වෙනුවෙන් සුනිල් අයියා එදා හදවතින්ම සුසුම් හෙළුවේය. අද එකී මිනිසුන් මතු නොව කොළඹ පැල්පත් වාසීන්, පදික වෙළෙඳුන් ‘ලස්සන නගරයකට’ අවලස්සන බැවින් පලවා හැර තිබේ. දිනෙන් දිනම පලවා හරිමින් තිබේ.

දයාබර සුනිල් අයියේ, ‘මිනිසුන්ට සිනාසෙන්නට නොව මිනිසුන් සමඟ සිනාසෙන්නට' නුඹ ඉගැන්වූ නිසාම පීඩිතයින් එළවා දමන නගරයකට නොව පීඩිතයින්ගේ ජීවිත ද ලස්සන වී පීඩිතයින් සමඟ ලස්සන වන නගරයකට අප වඩාත් කැමතිය. ඔබ පසු කලෙක පාලකයින්ට දරදිය ඇද්දේය. ‘දේශපේ‍්‍රමිත්වයේ’සළු පොරවා ගත් වෘකයින්ට ද අත දුන්නේය. අප සිත් බොහෝ රිදුණේය. ඔබ නිතර මිමිනූ වදනක් තිබුණේය. ඒ ‘මට හොඳ අතීතයක් තිබුණා’ යන්නය. වසර 70 ක් යනු බොහෝ කාලයකි. ඔබ තවත් බොහෝ කාලයත් අප අතර සිටිය යුතුය. මේ ලියැවිල්ල ද, ගෞරවාදරය ද ගෙවුණු කාලයේ ඔබ ඉතිරි කළ ‘හොඳ අතීතය’ වෙනුවෙනි..

Priyan R. Wijebandara | ප්‍රියාන් ආර්. විජේබණ්ඩාර

බූන්දි, සෙනසුරාදා, 

srilankan journalist suni madhwa premathilake sunil sunil madhava 03:44